چه می‌شد اگر مسلمانان به یک رساله عمل می‌کردند؟!

کتاب امام صادق علیه السلام
بزرگان عامه به پیغمبر صلّی‌اللّه علیه‌وآله که ضبط صوت وحی بود، گفتند: «إِنَّ الَّرجُلَ لَیهْجُرُ؛ قطعاً این مرد هذیان می‌گوید!». در حقیقت به وحی و خداوند که صاحب صوت بود، نسبت هذیان دادند.
چطور می‌شد اگر تمام مسلمانان به یک رساله عمل می‌کردند، ولی بزرگان عامه به پیغمبر صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلم که ضبط صوت وحی بود، گفتند: «إِنَّ الَّرجُلَ لَیهْجُرُ؛ قطعاً این مرد هذیان می‌گوید!».۱ در حقیقت به وحی و خداوند که صاحب صوت بود، نسبت هذیان دادند.
امام صادق علیه‌السلام در روایتی به بعضی از اصحاب خود فرمود: «اگر خوف آن را نداشتم که در دست دشمنان قرار گیرد، کتابی به شما شیعیان می‌دادم که با وجود آن به هیچ‌چیز نیاز نداشته باشید، و آن کتاب شما را از هر چیز دیگر مستغنی و بی‌نیاز می‌کرد»؛۲ یعنی نه‌تنها نیاز شما را در فروع، بلکه در همه چیز بر طرف می‌کرد.

«فَینْبَغِی الإِحْتِیاطُ وَ التَّوَقُّفُ فی فِتَنِ آخِرِ الزَّمانِ الَّتی هِی کقِطَعِ الَّلْیلِ الْمُظْلِمِ، حَتّی یظْهَرَ الطَّریقُ الحَقُّ. وَ الإِحْتِیاطُ مَقْدُورٌ لِکلِّ أَحَدٍ، وَ هُوَ عُمْدَةُ السِّلاحِ لأهْلِ الإِیمانِ، وَالنّاجی هُوَ الثّابِتُ فِی الإِیمانِ، أَلدّاعی بِتَعْجیلِ الْفَرَج، أَلْمُلازِمُ لِلإِعْتِقادِ بِجَمیعِ الْمُعتَقَداتِ الْحَقَّةِ؛ پس در فتنه‌های آخرالزمان که مانند پاره‌های شب تاریک هستند، شایسته است احتیاط و توقف نمودن تا راه حق روشن گردد. و همگان توان احتیاط را دارند، و آن عمده سلاح اهل ایمان است، و تنها کسی [در این فتنه‌ها] نجات می‌یابد که در ایمان خود استوار بوده و برای تعجیل فرج دعا کند و در اعتقاد به تمام عقاید حقه ملتزم و استوار باشد».

در محضر بهجت، ج۱، ص ۱۴۴
 روحش شاد و یادش گرامی

۱. نهج‌الحق، ص۳۳۲، کشف‌الیقین، ص۴۷۲؛ کشف‌الغمّة، ج۱، ص۴۲۰؛ الطرائف، ج۲، ص۴۳۲؛ بحارالانوار، ج۳۰، ص۵۳۵.
۲. متن حدیث به این صورت است: «لَوْ لا أَنْ یقَعَ عِنْدَ غَیرِکمْ کما وَقَعَ غَیرُهُ، لأعْطَیتُکمْ کتاباً لاتَحْتاجُونَ إِلی أَحَدٍ حَتّی یقُومَ القائِمَ عَجَّلَ اللّه تعالی فَرَجَه؛ اگر [بیم آن را نداشتم] که به دست غیر شما بیفتد، چنان‌که چیزهای دیگر در دست آنان افتاد، قطعاً کتابی به شما می‌دادم که با وجود آن تا قیام حضرت حجت عجّل‌اللّه‌تعالی‌فرجه‌الشّریف به هیچ‌کس نیاز نداشته باشید». ر.ک: بحارالانوار، ج۲، ص۲۱۳؛ بصائرالدرجات، ص۴۷۸.